วัดทุ่งศรี เดิมตั้งขึ้นเมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๓๐๐ อยู่ที่หัวสะพานด้านทิศตะวันตกของลำน้ำแม่คำมี ในเขตติดต่อระหว่างบ้านหมู่ ๓ ,๔ ,๕ ในปัจจุบัน มีลักษณะเป็นอารามาติดกับฝั่งน้ำแม่คำมี ต่อมาชาวบ้านเห็นว่าวัดอยู่ติดกับฝั่งแม่น้ำเกินไปอาจเกิดการพังทะลายในฤดูน้ำหลากและวัดอาจพังไปด้วย จึงได้มีการย้ายวัดมาตั้งในที่ดินของ พ่อหนานสา แม่หล้า เป็งยะสา เมื่อประมาณปี ๒๓๐๙ โดยนิมนต์ครูบามหาวงศ์ จากบ้านต้นใคร้ ธรรมเมือง มาเป็นผู้สร้างและเป็นเจ้าอาวาสรูปแรก ต่อมาได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นวัดอย่างเป็นทางการเมื่อ ปี พ.ศ. ๒๓๓๔ และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อปี พ.ศ. ๒๓๖๔ แต่เดิมสถานที่สร้างวัดเป็นป่าระหุ่งและมีน้ำเฉอะแชะมาก ชาวบ้าสนจึงนิยมเรียกว่า วัดบ้านนาหม่าหุ่งบ้าง บ้านทุ่งเพ้อบ้าง ต่อมาเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๐๙ เมื่อมีการเปลี่ยนตำบลทุ่งเพ้อเป็นตำบลทุ่งศรี วัดจึงได้เปลี่ยนมาเป็นวัดบ้านทุ่งศรี โดยท่านพระครูรัตนปัญญา (เจ้าคณะอำเภอร้องกวางในสมัยนั้น) เห็นว่าวัดนี้ติดกับทุ่งนาและมีต้นโพธิ์คู่วัด ซึ่งทางเหนือเรียกต้นโพธิ์ “เก๊าสะหรีหรือศรี) ท่านจึงได้นำเอาคำว่า “ทุ่ง” กับ”ศรี” ซึ่งแปลว่าบ้านที่มีที่นาเป็นสิริมงคลหรือทุ่งนาแห่งความเจริญ มาเป็นชื่อของตำบลและวัดด้วย ดังนั้นชาวบ้านจึงเรียกว่าวัดบ้านทุ่งศรี ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ผู้เฒ่าผู้แก่ยังรู้จักและเรียกวัดนี้ว่าวัดทุ่งเพ้อเพราะเคยมีความสำคัญที่เป็นวัดหลักของตำบลมาก่อน ทั้งด้านการเป็นโรงเรียนสำหรับประชาชน โรงเรียนปริยัติธรรม โรงเรียนบาลี ศูนย์กลางพระธรรมทูตหน่วยอบรมประชาชน อำเภอร้องกวาง เป็นต้น
